tag:blogger.com,1999:blog-68882597105022705122024-02-19T16:55:57.138-08:00Ploen- I -amPloennettahttp://www.blogger.com/profile/07239014033235899870noreply@blogger.comBlogger7125tag:blogger.com,1999:blog-6888259710502270512.post-13789371150150218212011-04-02T04:26:00.000-07:002016-08-11T21:04:44.686-07:00RIP my beloved Ar.Tung...my dearest uncle<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUyKsSekXlq8BfEd-M5hN0rCVSglp5vMEQlw0v3WQ5_YhJV1IJyiWi-hbZuWlpK95iCdSAtgEh69V7FsUeaHASYahNiyyYGHttYRZiGYjO0o89o4slS0KbyzLp0x9TyklyXwLDWCkNRJCU/s1600/IMG-0026.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5591293182480436754" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUyKsSekXlq8BfEd-M5hN0rCVSglp5vMEQlw0v3WQ5_YhJV1IJyiWi-hbZuWlpK95iCdSAtgEh69V7FsUeaHASYahNiyyYGHttYRZiGYjO0o89o4slS0KbyzLp0x9TyklyXwLDWCkNRJCU/s320/IMG-0026.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: left; height: 214px; margin: 0 10px 10px 0; width: 320px;" /></a><br />
If i were asked whom I consider my idol man, I would answer without reluctance that besides my father, it was Khun Ar Tung. He's my sister's father-in-law who has been so kind and nice to me as if I were his daughter. He's smart and gentle and I'd say that he's the man that guys should follow as an idol...an idol of a good warm family man.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
I still remember my loneliness in the old days when I first arrived in Bangkok 5 years ago. When I was ill, I had to go to the doctor by taxi all by myself. Sometimes I was asked if I came with my parents, all I said is 'No'. Often I was thinking about my parents and couldn't help yearning for the past. If they had still been lived, I wouldn't have felt such a painful feeling alone in the big city and suffered illness all alone.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Things had changed by Khun Ar Tung. I still remember when he took me to the hospital, making sure I'm ok even it meant waiting for 2 hours while I was anaesthetised. He took care of me well and told the staff that I was his daughter. I was treated well. I felt so warm that I would never forget that. He accompanied me to the hospital several more times even though sometimes it was just to get an impacted tooth off. </div>
<div>
When I went travel to the UK in 2009, I remembered he picked me and Puck up at Condo around 5 am in the morning to go to the airport. I just want him to know that everything he had done have always captivated me. Besides, he always made sure I am ok with everything by calling to check me if my life so far had been good or not . He's not good at talking much I know that, but I know he 's worried and concerned.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Life in Bangkok was getting better and better. I was happy with life and he was still there to ask me if I'm ok. He said I can call him any time for anything because I was like his daughter and he was just like my father. I feel so warm.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
That's why I love and respect him so much. I still can't believe he has gone now. He was just about to be happy with life so far with his new grandson, my nephew. </div>
<div>
I will be missing him forever...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">เมื่อครั้งฉันอ้างว้างกลางเมืองใหญ่<span style="mso-tab-count: 1;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>ไร้ผู้ใดคอยคำนึงแลห่วงหา</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">เมื่อท้อใจไร้บุพการีที่คอยคุ้มมา<span style="mso-tab-count: 1;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span>มีคุณอาสมศักดิ์คอยคุ้มครอง</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">คอยไต่ถามอยู่เสมอเรื่องชีวิต<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>สอนความคิดเสริมแรงใจให้ตัวฉัน</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">จึงลุกขึ้นยืนยิ้มได้ทุกคราวกัน<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span>ยามคับขันข้องใจได้คุณอา</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">บอกว่าหนูก็เป็นเหมือนลูกสาว<span style="mso-tab-count: 1;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>มีเรื่องราวร้อนใจบอกได้เสมอ</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">แม้บางทีมิอาจมาพบเจอ<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span><span style="mso-tab-count: 1;"></span>ก็กดเบอร์โทรมาไต่ถามกัน</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">ยังจำครั้งเมื่อคราวฉันปวดท้อง<span style="mso-tab-count: 1;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>น้ำตานองทุกข์ทมทนมิได้</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">มิรู้ว่าจักต้องทำเช่นไร<span style="mso-tab-count: 3;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span><span style="mso-tab-count: 1;"></span>ทุกข์ใจกลางเมืองใหญ่ไร้คนฟัง</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">คุณอาตั่งรับฉันไปหาหมอ<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>คอยเฝ้ารอไม่บ่นเลยสักครั้ง</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">แม้ต้องรอเนิ่นนานท่านก็ยัง<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span><span style="mso-tab-count: 1;"></span>เฝ้าทุกครั้งจนกว่าจะหายดี</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">จะกี่ครั้งกี่คราที่ป่วยไข้<span style="mso-tab-count: 3;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>ท่านห่วงใยรับฉันไปหาหมอ</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">จะเล็กน้อยใหญ่โตท่านก็รอ<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span><span style="mso-tab-count: 1;"></span>ฉันนั้นขอขอบคุณท่านทุกคราไป</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">บางคราใครถามไถ่ท่านบอกพ่อ<span style="mso-tab-count: 1;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>ส่วนฉันหนอก็ลูกสาวคนหนึ่งไซร้</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">อันตัวฉันบังเกิดความอบอุ่นใจ<span style="mso-tab-count: 1;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span>เรานั้นไซร้ไม่ไร้ซึ่งคนปรานี</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">ฉันยังจำรอยยิ้มที่อบอุ่น<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>ความละมุนนุ่มนวลของอาท่านนี้</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">มิเคยเลือนจากใจสักนาที<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span><span style="mso-tab-count: 1;"></span>เสียดายที่มิได้ตอบแทนคุณ</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">อาตั่งเปรียบดั่งดุจบิดา<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>เป็นหัวหน้าครอบครัวน่ายกย่อง</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">เป็นแบบอย่างให้ลูกหลานตามทำนอง<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> <span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ความดีของท่านนั้นมิลืมเลือน</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">แม้จากนี้จักมิมีท่านอีกแล้ว<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>หากมิแคล้วเลือนจากคนข้างหลัง</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">ทุกความดีความอบอุ่นเป็นพลัง<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span>ให้เรายังก้าวเดินได้ต่อไป</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: .5in;">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">ฉันขอให้อาตั่งมีความสุข<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></span>หลุดจากทุกข์ทั้งมวลมลายหาย</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">ขอพระธรรมคุณความดีคุ้มใจกาย<span style="mso-tab-count: 2;"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span> </span>แม้ชีพวายขอดวงจิตเป็นสุขพลัน</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
<span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 27px;"></span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 27px;"><span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"> หากมีคนถามเพลินว่าผู้ชายที่เป็น </span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;">‘Idol man’ <span lang="TH">ของเพลินเป็นอย่างไร เพลินก็คงตอบได้โดยไม่ลังเลว่านอกจากคุณพ่อของเพลินเลยก็เป็นอาตั่งอย่างไม่ต้องสงสัย อาตั่งเป็นผู้ชายที่สุภาพใจดี อบอุ่นอ่อนโยน และเป็นแบบอย่างของผู้ชายที่ดี รักครอบครัวที่เพลินคิดเสมอว่าผู้ชายทุกคนควรยกย่องเป็นแบบอย่าง</span><o:p></o:p></span></span></span></div>
<span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 27px;"> <div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เพลินยังจำช่วงแรกที่มาเรียนกรุงเทพใหม่ๆ ได้ประมาณห้าปีที่แล้ว ช่วงนั้นเหงา เศร้า คิดถึงบ้าน อีกทั้งยังไม่สบายบ่อย แรกๆ ก็นั่งแทกซี่ไปหาหมอที่โรงพยาบาลคนเดียว พอถูกถามถึงผู้ปกครองก็เศร้าใจทุกครั้งว่าเราอยู่ตัวคนเดียว แม้แต่เจ็บไข้ได้ป่วยก็ต้องทุกข์อยู่เดียวดาย ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ก็คงไม่รู้สึกอ้างว้างเช่นนี้ แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อมีอาตั่ง</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>หลังจากที่ทราบว่าเพลินป่วยบ่อย อาตั่งก็คอยมารับเพลินไปตรวจที่โรงพยาบาลเสมอ แม้ว่าบางครั้งอาตั่งจะต้องนั่งรอเพลินตรวจอยู่นานกว่าสองชั่วโมง คอยดูว่าเพลินมีอาหารการกินเป็นยังไง คอยถามทุกข์สุขว่าเป็นอย่างไร ใครถามก็บอกว่าเป็นคุณพ่อ ออกรับหน้ากับคุณหมอและพยาบาลเวลาพวกเขาอธิบายอาการให้ฟัง เพลินรู้สึกประทับใจ ซาบซึ้ง และอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก จำได้ว่าน้ำตาซึมอยู่ทุกครั้งที่อาตั่งพาไปหาหมอ แม้จะเรื่องเล็กน้อยเพียงใด อย่างเพลินไปถอนฟันคุด ไปตัดไหม อาตั่งก็อาสาพาเพลินไปอย่างแข็งขัน สำหรับคนที่ไม่มีพ่อแม่อยู่คอยดูแลเหมือนคนอื่น อาตั่งก็ทำให้เพลินรู้สึกว่าเพลินยังมี “คุณพ่อ” อีกคนหนึ่ง ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>อาตั่งพูดไม่ค่อยเก่ง แต่เพลินก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยของอาตั่งทุกครั้ง แม้ว่านานวัน ชีวิตในเมืองหลวงกับการเรียนที่เคร่งเครียดจะค่อยคลายลง อาตั่งก็ยังคอยไต่ถามเสมอว่าเพลินเป็นอย่างไร มีความสุขดีไหม มีอะไรให้อาตั่งช่วยหรือเปล่า แม้แต่พาไปซ่อมไมโครเวฟอาตั่งก็ยังพาเพลินไป บอกว่า มีอะไรก็ให้นึกถึงอาตั่ง ไม่ต้องเกรงใจ เพราะหนูก็เป็นเหมือนลูกสาวอีกคนหนึ่งเหมือนกัน </span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ไม่ว่าเรื่องใดที่อาตั่งทำ เพลินยังจำได้เสมอ ลำบากเพียงใดอาตั่งก็ไม่เคยบ่น มารับเพลินกับพักตร์ตอนตีห้าเพื่อไปสนามบินอาตั่งก็อาสา เรื่องอะไรอาตั่งก็ยินดี อาตั่งรู้ไหมว่าทำให้เด็กสองคนอบอุ่นใจและยังยิ้มให้กับโลกใบนี้ที่ไม่มีคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ได้</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เพลินถึงรักและเคารพอาตั่งเหลือเกิน...</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>แม้ตอนเพลินมาเรียนต่ออยู่ที่อังกฤษนี้ เพลินก็ยังนึกถึงอาตั่งอยู่เรื่อยๆ บางครั้งก็เปิดภาพงานรับปริญญาเพลินที่อาตั่งอุตส่าห์ฝ่าแดดมาร่วมแสดงความยินดีขึ้นมาดูด้วยความคิดถึง ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายใจดีอย่างอาตั่งจะจากไปเร็วเหลือเกิน...</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เสียงอาตั่งยังคงแจ่มชัดอยู่เสมอ...เวลาเรียก “หนูเพลิน...” จนถึงตอนนี้เพลินก็ยังได้ยินเสียงนั้นดังก้องอยู่ในใจ </span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>ถึงจะอาลัยสักเพียงใด เพลินก็ต้องยอมรับว่าอาตั่งได้จากไปแล้ว ความดีของอาตั่ง ความทรงจำทั้งมวลจักยังคงสถิตอยู่ในใจลูกหลาน สมาชิกครอบครัวทุกคน มิมีวันเลือน</span><span style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>เพลินเองก็จะจดจำคุณอาคนดีคนนี้ตลอดไป...ด้วยความรัก เคารพ คิดถึง และอาลัยอย่างสุดแสน...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="TH" style="font-family: "cordia new" , "sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
</span></span></div>
Ploennettahttp://www.blogger.com/profile/07239014033235899870noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6888259710502270512.post-3956398145703125362010-03-14T07:47:00.000-07:002010-03-19T22:26:55.371-07:00Review: My best Sunscreen ครีมกันแดดที่ชอบที่สุดหลังจากลองครีมกันแดดมามากมายหลายยี่ห้อนับไม่ถ้วน ใช้ใบหน้าตัวเองเป็นหนูทดลองเพื่อเฟ้นหาครีมกันแดดชั้นดี กันแดดได้เยี่ยม ไม่ทำให้ผิวดำ ผิวเหี่ยว ปกป้องผิวได้ดี ไม่แห้งตึง ไม่ระคายเคือง ไม่แสบตา ไม่เหนียวหนืด ไม่ทำให้หน้ามันเยิ้ม แต่งหน้าแล้วสีไม่ตีกัน เลยได้คำตอบเป็นกันแดดสำหรับผิวหน้า 5 ตัวเด็ดๆ<br />ดังนี้<br /><br />แต่ถ้าใครยังงงๆ แวะไปอ่านบล็อกก่อนหน้านี้ ที่พูดถึงการเลือกครีมกันแดดนะจ๊ะ<br /><br />ก่อนอื่นขอทำความเข้าใจก่อนว่า...หลักการเลือกกันแดดของเพลิน มีปัจจัยดังนี้<br />- เป็นกันแดดแบบ Physical sunscreen หรือแบบกายภาพ ใช้ Zinc Oxide หรือ Titanium Dioxide เป็นสารกันแดด มั่นใจว่ากันได้ครบทั้งรังสี ยูวีเอ และ ยูวีบี<br />- เนื้อน้ำนม ไม่มีแอลกอฮอล์ หรือมีได้เล็กน้อยเท่านั้น ถ้าดมแล้วจะไม่ได้กลิ่น เนื้อเบา เกลี่ยง่าย ไม่ขาววอก<br />- ไม่เอาเนื้อครีม <br />- ปรับผิวหน้าให้เท่ากันได้ระดับนึง ไม่ออกสี แต่งหน้าต่อได้สีไม่เพี้ยน<br />- มีค่า PA +++ หรือ ++<br /><br />ตอนนี้มาดูกันแดดน่าใช้ที่เราชอบกันเถอะ เรียงตามลำดับความเพอร์เฟคของมัน ความถี่ในการใช้ และความมั่นใจเวลาใช้ ว่ายังไงผิวก็ไม่เสียชัวร์<br /><br /><strong>1. Kanebo รุ่น Impress Ic # Brightening Sun Protector SPF 50 PA+++ </strong><br /><br /><br /><br /><br /><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxsSVha8pSAFOErOShcJ5lSDaTcSyN4Lzb86qi6WJc8l-8iYZtqxYaByViI_P9msIEIV4TpGJFLgHyg0wkjXczxUcewNKN8rQOmkd41ZyB76AQiikU4kOEwzyKoguKKZnX4hbvnCzjQ2ob/s1600-h/IMG00087-20100314-1623.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5448503327206161858" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxsSVha8pSAFOErOShcJ5lSDaTcSyN4Lzb86qi6WJc8l-8iYZtqxYaByViI_P9msIEIV4TpGJFLgHyg0wkjXczxUcewNKN8rQOmkd41ZyB76AQiikU4kOEwzyKoguKKZnX4hbvnCzjQ2ob/s320/IMG00087-20100314-1623.jpg" /></a><br /><br />Size: 60 ml.<br />Type: Physical sunscreen<br />Price: 1,400 baht<br />Texture: milky and light<br /><br /><br />เนื้อน้ำนมสีขาว เนื้อเหลวบาง ไม่มีแอลกอฮอล์ อาจจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของกุหลาบบัลแกเรียซึ่งเป็นจุดขายของไลน์ Impress IC ใช้แล้วมีความสุขกว่าไม่มีกลิ่น ที่สำคัญเกลี่ยง่ายมาก ไม่ขาวเว่อ นอกจากจะกันแดดได้ดี ทั้งยูวีเอยูวีบี เพราะมี Zinc Oxide ทาแล้วหน้าไม่แห้งตึงแบบครีมกันแดดทั่วไป ที่สำคัญ ทาแล้วช่วยปรับผิวหน้าให้ดูสว่าง เรียบเสมอกันขึ้นมานิดๆ ด้วย เป็นผลพลอยได้<br /><br />กันแดดตัวนี้สีขาวก็จริง ทาแล้วหน้าผ่องขึ้นหน่อย แต่ไม่ได้ออกสีขาวจัด ทำให้แต่งหน้าต่อได้ง่าย หรือถ้าไม่แต่ง จะทาแต่แป้งฝุ่นบางๆ ก็ธรรมชาติดี ไม่ทำให้สีแป้งหรือสีรองพื้นเปลี่ยน<br /><br />ปกติหลังๆ เราเลิกแต่งหน้าแบบเต็มที่มานานแล้ว ทาแต่ครีมกันแดดและแป้งฝุ่นเฉยๆ เพราะขี้เกียจล้างเยอะ ดังนั้น ใช้กันแดดตัวนี้ ตามด้วยแป้งฝุ่นธรรมดาก็ออกบ้านได้แล้ว ง่ายมาก<br /><br />จุดเด่นที่สำคัญอีกอย่างคือ พอลงกันแดดปุ๊บ ไม่ต้องรอให้ซึมนานถึงจะลงแป้งต่อ แป๊บเดียวเท่านั้นก็ลงต่อได้ เพราะซึมเร็วมาก ได้ใจไปเต็มๆ<br /><br />ถึงราคาจะแพงหูฉี่ ตกประมาณ 1400 บาท แต่ขอบอกว่าใช้ได้นานมาก สังเกตว่าครีมกันแดดของญี่ปุ่นใช้ได้นานทุกตัวเลย อย่างตัวนี้เราใช้มาปีกว่ายังไม่หมดเลยนะ<br /><br />ชอบมากตัวนี้ เห็นว่าผสมวิตามินซี แล้วก็สารบำรุงอะไรต่อมิอะไรอีกก็ไม่รู้ แต่ประสิทธิภาพการกันแดดเยี่ยม ไม่มีหมอง ไม่มีมัน ลุยมาแล้วแดดทุกที่<br />แนะนำที่สุด<br /><br /><br /><strong>2. Sunplay รุ่น Skin Aqua – UV moisture Milk SPF 50 PA+++</strong> </p><p><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQTtWNxdaSgevMQ3gn1RQEd6DSKgvi1qScTVYWPu2i3NeyFqs0TxhA4N7olrLWSYaKhl3ssCo_UWKL8ODk1xE_1WZvnLzYp_mQIxgBUdHyV7wdCceYtIA-8mvVNjP7nqMhAfNkwvtEnikJ/s1600-h/IMG00089-20100314-1625.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5448509545042915698" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQTtWNxdaSgevMQ3gn1RQEd6DSKgvi1qScTVYWPu2i3NeyFqs0TxhA4N7olrLWSYaKhl3ssCo_UWKL8ODk1xE_1WZvnLzYp_mQIxgBUdHyV7wdCceYtIA-8mvVNjP7nqMhAfNkwvtEnikJ/s320/IMG00089-20100314-1625.jpg" /></a><br /><br />Size: 42 g.<br />Type: Physical Sunscreen<br />Price: 230-250 Baht<br />Texture: Milky and light </p><p><br />เนื้อน้ำนมสีขาว ค่อนข้างข้นและหนืดกว่า Kanebo Impress ข้างบนเล็กน้อย ที่สำคัญเวลาใช้ต้องเขย่าขวดเล็กน้อย ไม่งั้นเนื้อครีมจะแยกชั้นเป็นน้ำกับตัวครีม โดยรวมเกลี่ยง่าย ไม่เป็นคราบขาว ไม่ออกสว่างหรือปรับผิวผ่องเหมือนตัวแรก แต่ช่วยปรับให้ดูสีผิวเสมอกัน </p><p><br />กันแดดได้ครบ อ่อนโยน ไม่ระคายเคือง ไม่แสบตา ผสม Hyaluronic Acid ที่ช่วยให้ผิวนุ่ม ชุ่มชื้น กับ Collagen และวิตามิน B5, c and E ทำให้ผิวชุ่มชื้น ไม่แห้งตึง ไม่ออกสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีแอลกอฮอล์ คนผิวแพ้ง่ายก็น่าจะใช้ได้<br />ตัวนี้แต่งหน้าต่อได้ง่าย เพราะไม่ขาว ไม่ทำให้สีแป้งเปลี่ยน แถมไม่มันด้วย แต่ว่าความแห้งซึมเร็วแม้จะสุดยอดแล้วแต่ก็ยังเป็นรองคาเนโบ impress ข้างบนเล็กน้อย </p><p><br />พูดถึงซึมเร็ว นับว่าไม่พึ่งแอลกอฮอล์แล้วซึมเร็วขนาดนี้ ของเค้าดีจริง<br />ตัวนี้เหมาะกับผู้ชายด้วย เพราะว่าผู้ชายออกแดดจัดกว่าผู้หญิง แต่หากันแดดดีๆ ที่ไม่ทำให้หน้าขาวเป็นสาวแตกได้ยาก<br /></p><p>โดยรวมก็คล้ายๆ กับอิมเพรสข้างบน แต่ว่าไม่ผ่องเท่า ดังนั้นถ้าทาแป้งต่อก็เลือกให้สว่างหรือมีเนื้อสีชัดหน่อยก็แล้วกัน<br /></p><p>ระหว่างวันอาจทำให้หน้ามันกว่าอิมเพรสนิดหน่อย แต่เทียบกับยี่ห้ออื่นแล้วโอเคกว่ามากๆ จนแทบจะเรียกว่าไม่มีปัญหาอะไร </p><p><br />ที่สำคัญราคาถูกกว่าอิมเพรสหลายเท่า ! ใช้ได้บ่อยๆ เยอะๆ โดยไม่ต้องกลัวเปลือง แต่ว่าเราว่ามันมีแนวโน้มหมดเร็วกว่าอิมเพรสนะ<br />ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ใช้ขวดนี้ไปสองขวด อิมเพรสยังไม่หมดก็จริง แต่ราคาสองขวดก็ยังไม่เท่าอิมเพรสขวดเดียวเลย<br />ตัวนี้ก็แนะนำนะ เหมาะกับทุกคนเลย<br /></p><br /><br /><br /><strong>3. DHC White Sunscreen SPF 35 PA +++</strong><br /><br /><br /><br /><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAowd2-cuIhpnbDoYQsvVFTSFZtbAWLl38DtLCMc0kslfT7B_DoIGtY3pfz9AhpRaTOtWve6YF8QYP3L1nOakLOCizAkLg5EyQQ7xVMeBsQ2GjePcNSJSwZ-clNDlf82hYZ5jZYY2_0oL_/s1600-h/whitesunscreen.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 87px; DISPLAY: block; HEIGHT: 111px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5448513583789918402" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAowd2-cuIhpnbDoYQsvVFTSFZtbAWLl38DtLCMc0kslfT7B_DoIGtY3pfz9AhpRaTOtWve6YF8QYP3L1nOakLOCizAkLg5EyQQ7xVMeBsQ2GjePcNSJSwZ-clNDlf82hYZ5jZYY2_0oL_/s320/whitesunscreen.jpg" /></a><br /><br />Size: 30 ml<br />Type: Physical Sunscreen<br />Price: 980 Baht<br />Texture: milky and light<br />เนื้อน้ำนมสีขาว ขาวกว่าสองตัวแรก แน่นกว่าอิมเพรส แต่ไม่หนืดเท่าซันเพลย์ กันแดดดีมาก เคยเอาไปลุยแดดแรงๆ มาแล้วหน้าไม่หมอง ไม่ดำด้วย<br /><br />ตัวนี้จะทำให้หน้าสว่าง ขาวกว่าสองตัวบน แต่เทียบกับกันแดดยี่ห้ออื่นถือว่าขาวน้อยกว่ามาก ตัวนี้ไม่แต่งหน้า ทาแค่กันแดดกับแป้งฝุ่นก็โอเคเช่นกัน กันน้ำ กันเหงื่อ เราทาตัวนี้แล้วทาแป้งฝุ่น Laura Mercier ไปวิ่งฟิตเนส หน้ายังไม่มัน ไม่โทรม<br /><br />ตัวนี้สารบำรุงของเค้าเยอะ มีทั้ง Alpha-Arbutin ช่วยให้ผิวขาว (หมายถึงเป็น whitening) วิตามินซีช่วยให้ผิวกระจ่างใส แล้วยังมี Olive virgin oil หรือน้ำมันมะกอกบริสุทธิ์ช่วยให้ผิวชุ่มชื้น<br /><br />นอกจากอิมเพรส ก็มีตัวนี้แหละที่ทาแล้วให้ความชุ่มชื้น ทาแล้วหน้าเฟรชตลอด ไม่แห้งตึง แต่เข้าตาก็แสบบ้าง<br />ถ้าต้องการหน้าสว่างแนะนำตัวนี้<br />เรื่องกันแดดก็ไม่ต้องพูดถึง กันครบ<br /><br /><strong>4. ETTUSAIS : Acne Whitening UV (oil block) SPF 24 PA++</strong><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi113wLgrJrvu8fdojYwUq46FMDh2xSNB2vbxU7w4Wy6wip57VzI5ca5J4Ctkl1yLi52fZNDWMWs8VwzsoZkhHiYp1LrDrOnFr-XI-_FQ3I9xnWHbKgRwBGoq8-uXmTMCmY43zNCs7hj-xW/s1600-h/ettusais.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 180px; height: 180px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi113wLgrJrvu8fdojYwUq46FMDh2xSNB2vbxU7w4Wy6wip57VzI5ca5J4Ctkl1yLi52fZNDWMWs8VwzsoZkhHiYp1LrDrOnFr-XI-_FQ3I9xnWHbKgRwBGoq8-uXmTMCmY43zNCs7hj-xW/s320/ettusais.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450577911678708626" /></a><br /><br />Size: 30 ml.<br />Type: Physical Sunscreen<br />Price: 1050 Baht<br />Texture: milky<br /> เนื้อน้ำนม คล้าย Impress และ DHC white sunscreen เบา เกลี่ยง่าย ไม่มันเลยสักนิด กันแดดได้ครบ แม้ค่า spf และ PA จะน้อยไปหน่อย แต่ก็เหมาะกับวันเบาๆ สบายๆ ที่ไม่ต้องโดนแดดมาก เช่น ออกไปข้างนอกแป๊บๆ <br /> เรามักใช้เจ้าตัวนี้วันที่รู้ว่าไม่ต้องเดินไกล หรือโดนแดดนานๆ และที่สำคัญเอาพกไว้เวลาเดินทางไปต่างประเทศ อากาศหนาวๆ แดดน้อยๆ หรือไม่มีแดดเลย ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับช่วงเวลาที่ไป อย่างปีที่แล้วไปแคนาดาช่วง spring อากาศเย็นแต่แดดแรงแจ๋ แผดเผา ก็ต้องใช้ครีมกันแดดตัวอื่นที่ spf กับ pa สูง ไปเลย<br /> ตัวนี้เราพกตอนไปเกาหลี ทั้ง Autumn และ winter เพราะไม่มีแดด และพกไปตอนเที่ยวอังกฤษหน้าหนาวปีที่ผ่านมา คือถึงไม่มีแดด แต่ใช่ว่าจะไม่มีรังสียูวี ทาเอสพีเอฟน้อยๆ นี่แหละไม่เป็นภาระผิว ไม่ได้โดนแดดจัดนี่นา<br /> กันแดดตัวนี้ใช้ titanium dioxide เป็นตัวกันแดด จึงมั่นใจว่ากันได้ครบ ที่สำคัญทาแล้วไม่ขาววอกด้วย ไม่มีสี ไม่มีน้ำหอม แต่อาจมีแอลกอฮอล์นิดหน่อย ไม่เยอะจนเกินไปจนหน้าแห้งเหมือนบีโอเร <br /> สาเหตุที่จัดอันดับให้ตัวนี้อยู่อันดับสี่ ทั้งๆ ที่มานออกจะสุดยอดไม่แพ้อิมเพรส ก็เพราะว่ามันยังไม่สามารถเอาไปเผชิญแดดอันแผดกล้าของเมืองไทยได้อย่างเต็มรูปแบบ ด้วยความที่เอสพีเอฟ กับพีเอมันยังไม่มากพอ<br /> แต่ชอบนะ แต่งหน้าต่อได้เลย สีแป้งไม่เปลี่ยน<br /><br /><strong>5. OBAGI # Healthy Skin protection SPF 35 broad spectrum</strong><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5zsC9r9mNANAnxkml4R_x6F3vutGhVcaO8w88Nbp8kU8vW-90YHfdNMHEDRcY_NgTChK64nxnnXLF-tqQ9W45giPVZFnRrl4i6SWKcab5BQeqaXPNdD8w4hGXHnlaaKLeSPFM-kwoJia3/s1600-h/IMG00076-20100314-1620.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5448516968200064882" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5zsC9r9mNANAnxkml4R_x6F3vutGhVcaO8w88Nbp8kU8vW-90YHfdNMHEDRcY_NgTChK64nxnnXLF-tqQ9W45giPVZFnRrl4i6SWKcab5BQeqaXPNdD8w4hGXHnlaaKLeSPFM-kwoJia3/s320/IMG00076-20100314-1620.jpg" /></a><br /><br />Size: 30 ml<br />Type: physical sunscreen<br />Price: 700-900 Baht<br />Texture: Half cream and fluid<br /><br />เนื้อครีมกึ่งโฟม ต่างจากสามตัวบนที่เป็นโลชั่นเนื้อน้ำนม ตัวนี้ลักษณะครีมคล้ายสเป็คตร้าแบนด์ แต่ว่าเนื้อเบากว่า ไม่เหนียวข้นเท่านั้น แต่จัดว่าข้นกว่าสามตัวบนพอสมควร<br /><br />ต้องออกแรงเกลี่ยเล็กน้อย ทาแล้วขาวเล็กน้อย อาจมันระหว่างวันได้ แต่ผิวหน้าชุ่มชื้น<br /><br />ตัวนี้กันรังสียูวีได้ครบ มีลักษณะพิเศษว่าเป็นครีมกันแดดที่สถาบันโรคมะเร็งผิวหนังของอเมริกาแนะนำและรับรอง เห็นเคลมว่าแบรดพิทท์ กับเจนนิเฟอร์ อนิสตันก็ใช้ยี่ห้อนี้ (สมัยสองคนนั้นเป็นแฟนกัน นานมากแล้ว)<br /><br />ก็เป็นคำโปรยทางการตลาดนั่นแหละ ไม่รู้จริงไหม<br /><br />แต่นับว่ากันแดดได้ดี เรามักใช้วันที่ไม่ต้องออกไปไหนไกลๆ มาก หรือไม่ต้องการความสวยมาก หรือว่าไม่ต้องรีบ เพราะตัวนี้ซึมช้ากว่าสองตัวบน แถมอาจทำให้หน้ามันได้บ้างเป็นบางโอกาส<br /><br />เมืองไทยมีขายที่บำรุงราษฎร์ ไม่เช่นนั้นก็ตามเว็บที่หิ้วของเข้ามาขาย<br /><br /><br /></p><blockquote><strong>สรุป </strong></blockquote>สุดยอดดาวคงต้องยกให้ Kanebo # Impress ตามด้วย Sunplay # Skin Aqua และ DHC # White Sunscreen กับ OBAGI ตามลำดับPloennettahttp://www.blogger.com/profile/07239014033235899870noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-6888259710502270512.post-62809443454872489822010-03-14T04:38:00.000-07:002010-03-14T05:29:49.330-07:00Sunscreen: เรื่องของครีมกันแดดมีคนถามเราบ่อยๆ ว่าเลือกใช้ครีมกันแดดยี่ห้อไหนดี แบบไหนดีกว่ากัน แล้วใช้ SPF เท่าไหร่ถึงจะพอ และด้วยความที่ชอบอธิบาย คนที่ถามก็จะได้รายชื่อกันแดดกลับไป แล้วก็ลืมในอีกอึดใจ จากนั้นก็กลับมาถามใหม่ ถ้าวันไหนมีเวลาเราก็จะพาไปซื้อเสียเลย<br /><br />ไม่ได้จะมาอธิบายวิชาการ แต่อยากเล่าสู่กันฟังก่อนจะแนะนำครีมกันแดดที่ใช้อยู่ ทุกคนก็ควรจะเข้าใจพื้นฐานกันแดดให้ถูกต้องก่อน<br /><br />เรื่องรังสียูวีก็คงไม่ต้องพูดมาก เข้าใจง่ายๆ ว่า<br /><br /><strong>รังสียูวีเอ</strong> ทำให้ผิวดำ คล้ำ ทำลายชั้นหนังแท้ ทำให้ผิวเหี่ยว ย่น เสื่อมเร็ว<br />ดูจากค่า PA ในครีมกันแดด หากเขียน + มากแสดงว่ากันยูวีเอได้มาก เช่น ครีมกันแดด Artistry spf 15 PA+++ กันผิวดำได้มากกว่าครีมกันแดดEttusais spf 24 PA++ ทั้งนี้ดูจากค่าพีเอบวก ไม่ได้ดูจากค่าเอสพีเอฟ<br /><br /><strong>รังสียูวีบี</strong> ทำให้ผิวลอก แดง แสบไหม้ และทำให้เป็นมะเร็งผิวหนังได้<br />ดูในครีมกันแดดได้จากค่า SPF ค่านี้ใช้บอกการป้องกันรังสีว่านานเท่าไหร่ผิวถึงจะแดง เช่น ไม่ทาครีมกันแดด ถูกแสงนาน 25 นาทีผิวจึงแดง หากทาครีมกันแดด SPF 15 ใช้เวลา 360 นาทีผิวจึงแดง แสดงว่าทาครีมค่าเอสพีเอฟ 5 ผิวจะ<strong><em>ทนแสงนานขึ้น 15 เท่า ไม่ใช่ มากขึ้น 15 เท่านะ </em></strong>ดังนั้นเราคิดง่ายๆ ว่าค่าเอสพีเอฟเอาไว้ดูเรื่องความทนต่อแสงดีกว่า ถ้าอยู่กลางแดดนานๆ ก็ควรเลือกค่ากันแดดที่เอสพีเอฟสูง<br />ส่วนในชีวิตประจำวัน ถ้ากลัวดำก็ให้ดูค่า PA<br /><br />แต่เราก็ชอบดูทั้งสองอย่างประกอบกัน ทั้งนี้มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเราชอบเนื้อครีมกันแดดแบบไหนด้วย<br /><br />ครีมกันแดดก็เข้าใจง่ายๆ ว่ามี 2 ประเภท คือแบบ<br />1. Physical 2. Chemical<br /><br /><strong>Physical </strong>หรือแบบกายภาพ เป็นกันแดดที่แนะนำให้ใช้ เพราะกันได้ทั้งรังสี UVA และ UVB<br />เวลาเลือกกันแดดประเภทนี้ ให้มองหาสาร <em>Zinc Oxide และ Titanium Dioxide</em> ตัวไหนก็ได้ แต่ส่วนใหญ่เราจะนิยม Zinc กันมากกว่า สารพวกนี้จะช่วยสะท้อนรังสีออกไป ไม่ให้เป็นภาระกับผิว<br /><br /><strong>ข้อเสีย</strong>คือ บางยี่ห้อหน้าจะขาววอก แต่เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีเค้าทำเป็นนาโน ก็จะไม่หน้าวอกเหมือนเดิม ก็ดีแล้วใช่ไหม มีให้เลือกหลายยี่ห้อเลย อีกอย่างคืออาจจะอุดตันได้ง่าย ต้องล้างให้สะอาด<br /><strong>ข้อดี</strong> กันแดดได้ดี ไม่ค่อยแพ้ด้วย<br /><br /><strong>Chemical </strong>เป็นครีมกันแดดประเภทที่มีสารดูดซับและกลืนรังสียูวี ไม่ได้สะท้อนออกเหมือนกันแดดแบบ physical สารในกันแดดประเภทนี้ เช่น Octyl Methoxinamate, Triethanolamine salicylate เป็นต้น<br /><strong>ข้อดี </strong>ไม่อุดตัน ไม่หน้าขาววอก ผู้ชายทาได้ไม่ต้องอายว่าจะแลดูสาว<br /><strong>ข้อเสีย </strong>มีโอกาสแพ้ได้ง่ายเพราะมีสารประกอบเยอะ และเป็นการดูดซับ กรอง และสลายรังสียูวี ภาระผิวเยอะ<br /><br /><em><strong>สรุป</strong></em>เพลินแนะนำกันแดดแบบกายภาพ หรือ Physical ดีกว่านะคะ หาง่ายๆ ดู Zinc Oxide & Titanium Dioxide<br />แล้วก็เลือก SPF ตามความเหมาะสม แต่ให้เน้นค่า PA+++<br /><strong></strong><strong></strong><strong></strong>Ploennettahttp://www.blogger.com/profile/07239014033235899870noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6888259710502270512.post-35690989538484185912009-07-01T03:41:00.000-07:002009-07-01T03:52:13.099-07:00ปีสี่แล้วปีสี่แล้ว...เห็นเพื่อนเรียนจบกันแล้ว เตรียมตัวรับปริญญากัน<br /><br />เห็นแล้วอยากจบบ้าง...อยากรับปริญญาพร้อมเพื่อนๆ บ้าง อยากใส่ชุดครุยจุฬาถ่ายรูปพร้อมกับเพื่อนๆ ในชุดครุย<br /><br />ปีนี้ได้แต่ยืนข้างๆ เพื่อน ใส่ชุด(สวยๆ)ธรรมดา ข้างเพื่อนๆ ทั้งหญิงชายในชุดครุยขาวขลิบทองอลังการ<br />ปีหน้าเรารับปริญญา เพื่อนๆ จะมากันได้ไหมหนอ<br /><br />แต่ก็ไม่เป็นไร<br />ยังไงวันที่เรารับ เราก็รับกับเพื่อนๆ อักษรของเราอยู่ดี<br />เพื่อนๆ ที่เราใช้เวลาทั้งวัน...(ทั้งคาบเรียน) หัวเราะด้วยกัน ไม่ฟังอาจารย์<br /><br />เพื่อนที่นั่งเรียนดรรชนีและสาระสังเขปด้วยกันแล้ว อยู่ดีๆ ก็ถอนหายใจเฮือก...หันมามองหน้ากัน...เฮ้อ<br /><br />นั่งๆ เรียนอยู่ก็เกิดจิตหลอนกับคำว่า สาระสังเขป หรือบรรณานุกรม จนอดคิดไม่ได้ว่า...เราต้องการเรียนอะไรกันแน่...สาธุ ขอให้ป.โท ได้เรียนอะไรที่สนุกๆ หรือที่อยากเรียนด้วยเถอะ<br />ก็ตอนนั่งเรียนคาบจารย์นฤมน เรานั่งคิดว่าจริงๆ ในคณะนี้อะไรที่เราอยากเรียน หรือเอ็นจอยที่จะเรียนมากที่สุด....<br /><br />คำตอบคือ...ปรัชญา<br /><br />พอโพล่งออกมา ฝนก็บอกว่า "เราก็เหมือนกัน"<br /><br />ได้แต่คิด...เพราะกำลังนั่งเรียน "สาระสังเขป"<br /><br />ถึงจะเบื่อกับวิชาเอก แต่ก็สบาย...<br />แล้วก็มีความสุขมากกกก....เพราะนั่งเม้า นั่งหัวเราะกับเพื่อนทั้งวัน<br /><br />เราก็มารอรับปริญญาปีหน้าด้วยกันเถอะนะเพื่อนๆ จ๋าPloennettahttp://www.blogger.com/profile/07239014033235899870noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6888259710502270512.post-65496084409149129182009-06-16T22:44:00.000-07:002009-06-19T07:07:39.456-07:00โลกใบใหม่<div align="left"><span style="font-size:130%;">ไม่ได้มาเชิญชวนอนุรักษ์โลกอะไรหรอก<br /><br />แค่อยู่ๆ ก็นึกทึ่งโลกปัจจุบันขึ้นมาเฉยๆ...ใครจะคาดคิดว่ามนุษย์ทำตามความฝันของตนเองได้มากขึ้นเรื่อยๆ...<br /><br /><br /><br />ช่วงนี้เราออนเอ็ม เปิดเว็บแคมบ่อยๆ<br /><br />พูดถึง MSN ทุกคนคงเฉยๆ เพราะชิน...แชทกับคนได้ทั่วทุกมุมโลก (ถ้ามุมนั้นของโลกมีสัญญาณอินเตอร์เนต)<br /><br />เราแชทออนเอ็มกันเป็นว่าเล่นในแต่ละวัน ทั้งคุยกับเพื่อนข้างๆ (ในห้องคอมฯ) เพื่อนฝูงที่อยู่แยกย้ายกระจัดกระจายกันไปทั่วจังหวัด ทั่วประเทศ รวมถึงไกลออกไปในอีกหลายๆ ประเทศ<br /><br />มันกลายเป็นเรื่องธรรมดาๆ<br /><br /><br /><br />เราก็เห็นมันเป็นเรื่องธรรมดามาตั้งน้าน...นาน แล้ว จนวันหนึ่งที่นัดเวลาคุยเอ็มกับเพื่อนจากอีกมุมโลก ที่กว่าจะหาเวลาให้พอเหมาะกันก็ลำบาก<br /><br />คนที่ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะได้เจอกันอีกหรือเปล่า<br /><br />ก็เลยทำให้การออนเอ็มของเรามันต่างออกไปจากทุกครั้ง ทุกครั้งที่่คุยเอ็มกับพี่แพรวที่แคนาดา คุยกับนุ้กกี้ที่อเมริกา คุยกับ เรมี หรือ เซลีน ที่ฝรั่งเศส คุยกับอูริก้าที่เยอรมัน คุยกับยุ้ยหรือพี่เหยินที่ออสเตรเลีย<br /><br />เราก็ไม่เคยคิดอะไรมาก ก็คุยก็คุย...คิดไร<br /><br /><br /><br />ทีนี้ ด้วยความที่กับเพื่อนคนนี้ (ก็ กีย์ นั่นแหละ ถ้ายังจำได้จากบล็อกที่แล้ว ฮ่าๆ)ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกมั้ย ทำให้เวลาเราคำนวณจำนวนชั่วโมง กะให้พอดีกัน ก็พลอยครุ่นคิดไปด้วยว่า ตอนนี้เค้ากำลังทำอะไรอยู่ เวลาออนเจอกันก็ถามไถ่กันว่าเป็นยังไง กี่โมงแล้ว หรือบางทีก็แลกเปลี่ยนกันดูสถานที่ของตนเอง ว่าใครอยู๋่ยังไง บ้านเมืองหน้าตาเป็นยังไง เราก็ได้เห็นบรรยากาศที่บราซิล (นอกหน้าต่างห้องเค้า) ส่วนเค้าก็ได้เห็นห้องรกๆ (ของเรา) ที่กรุงเทพ<br /><br />ได้ "เห็น" ว่าคนๆ นี้ที่อีกทวีปเค้ากำลังทำอะไรอยู่....เห็นกันไปเลย คุยกันก็ได้ ทั้งพิมพ์ ทั้งเสียง<br /><br />สนุกดีนะ<br /><br />ยิ่งถ้าเล่น สไกป์ยิ่งสนุก เพราะชัดทั้งภาพ ชัดทั้งเสียง ชัดยิ่งกว่าเว็บแคมในเอ็มไม่รู้กี่เท่า...เราเล่นสไกป์กับเพื่อนอีกคน...อีกทวีป รู้สึกเหมือนคุยกันอยู่ต่อหน้า ทั้งหน้าตา ท่าทาง น้ำเสียง รับรู้ได้หมด<br /><br />มนุษย์ทำได้...สร้างเทคโนโลยีตามความฝันของมนุษย์...ทำเรื่องที่เป็นเหมือน "เวทย์มนต์" ในสมัยก่อน ให้กลายเป็น "เรื่องจริง" ที่แสนจะธรรมดาได้<br /><br />เราลองนึกถึงสมัยก่อน หรือตามนิทาน อย่างสโนว์ไวท์ ที่แม่มดมองลงไปในบ่อน้ำ หรืออ่างกวนยา หรืออะไรสักอย่าง (คนละตอนกับกระจกวิเศษนะ เดี๋ยวจะหาว่าเพลินมั่ว) จากนั้นก็เริ่มร่ายเวทย์ แล้วก็มองเห็นว่าสโนว์ไวท์ทำอะไรอยู่ พูดอะไรอยู่กับใคร<br /><br />หรือสมัยที่ยังไม่มีอุปกรณ์ไฮเทคแบบนี้...สมมติคนนึงจากมาต่างแดน แทบจะต้องตั้งตารอ นับวันนับคืนรอจดหมาย รูปถ่าย...รูปซักใบนี่เก็บกันจนแทบตายเพราะมีค่าเหลือเกิน </span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">ลายมือก็จดจำกันเสียจนขึ้นใจ เรียกว่าหลับตาก็ปรากฏอยู่ในห้วงคำนึง<br /><br />ระยะเวลายังอีกแสนยาวไกลกว่าจะได้พบเจอกัน<br /><br />ผ่านมาถึงสมัยที่โทรศัพท์ได้ (คิดดูว่า อยู่ๆ มนุษย์ก็ทำให้เราได้ยินเสียงของคนที่อยู่ห่างไกลกันได้) ก็เริ่มมหัศจรรย์ขึ้นอีก...จากที่ต้องรออีกนานแสนนานกว่าจะได้ยินเสียง</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">จนมาถึงตอนนี้...อะไรที่เคยเป็นอุปสรรคของมนุษย์ ที่มนุษย์ใฝ่ฝันเหลือเกินที่จะเอาชนะให้ได้ มนุษย์ก็ได้ทำไปแล้วมากมายหลายอย่าง</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">แต่นั่นก็หมายถึงว่า...ขีดความอดทนเราก็ลดน้อยลงไปด้วย...</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">เราแทบไม่ต้องลิ้มรสชาติของความพากเพียร อดทน เฝ้ารอ...เอาความห่างไกล เอาเวลา มาพิสูจน์ มาวัดใจกันให้รู้ดำรู้แดง</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">ข้องใจอะไรก็ส่งอีเมลล์พรืดเดียว...เร็วกว่านั้นก็ทิ้งเมสเสจออฟไลน์ไว้ในเอ็มเอสเอ็น...</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">อยากอัพเดตอะไรให้ใครเห็น อยาก Sneak aroundใครก็แค่คลิกเข้าไปดู Face bookหรือhi5 จะโพสต์หรือคอมเมนท์อะไรตามใจชอบก็ทำได้ทันท่วงทีตามความต้องการ</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">ก็ลองตัดมือถือ คอมพิวเตอร์ อินเตอร์เนตออกไปจากชีวิตสิ แล้วต้องห่างกับใครสักคนนานๆ ไกลๆ แล้วรออีกเป็นปีๆ ให้ใครคนนั้นกลับมา</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">ติดต่อกันได้เพียงจดหมาย...เขียน เขียน เขียน อ่าน อ่าน อ่าน รอ รอ รอ</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">เดี๋ยวนี้พวกเราคงลงแดงตายไปก่อน...หรือว่า เลิกล้มความตั้งใจที่จะ...รอคอย</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">แต่ Onceที่การรอคอยอันยาวนานจบลง...ความปลื้มปีติมันก็คงคุ้มค่ามากมาย</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">เดี๋ยวนี้เราไม่ต้องรอแล้ว</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">จะว่าดีมันก็ดี...ไม่ใช่ว่ามันไม่ดี</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">เพราะเราเอง...ก็ตกเป็นเหยื่อ (จะเหยื่อหรือทาสก็ความหมายไม่ดีทั้งคู่) ความสะดวกสบายใจโลกใบใหม่ใบนี้มิใช่น้อย</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">ตอนนี้อยู่มุมไหนของโลกก็คุยกันได้ เห็นหน้ากันได้ (บอกแล้วว่าถ้ามีสัญญาณ) เรียกว่าโลกทั้งใบถูกย่อให้เหลือเล็กนิดเดียวจริงๆ...</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">ทุกวันนี้ หน้าก็เห็นแล้ว เสียงก็ได้ยิน คุยก็คุยกันได้...ถ้าจะยังหลงเหลืออะไรที่มนุษย์ยังไม่ได้ทำเพื่อย่อโลกให้เล็กลง...สิ่งนั้นก็คือ...</span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><br /></div><blockquote><p align="left"><span style="font-size:130%;">...เอื้อมมือผ่านจอเข้าไปสัมผัสอีกฝ่ายได้...</span></p></blockquote><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;"></span></div><p align="left"><br /></p><div align="left"><span style="font-size:130%;">...จะแก่งั่กหรือยังหนอเราตอนนั้น...</span></div><p align="left"><br /></p><div align="center"><span style="font-size:130%;"></span></div>Ploennettahttp://www.blogger.com/profile/07239014033235899870noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6888259710502270512.post-324708187670437102009-05-20T16:19:00.000-07:002009-06-19T07:17:14.320-07:00La mia prima Birra : เบียร์แก้วแรก<span style="font-size:130%;"><strong><span style="font-size:180%;">เราไม่เคยกินเบียร์มาก่อน...</span></strong> </span><br /><span style="font-size:130%;"><br />ไม่เคยรู้ว่ามันต่างจากเหล้ายังไง...แบบว่าเป็นเด็กดี...รู้แต่ว่า กินค็อกเทลแล้วไม่เมา แต่กินเหล้าแล้วเมา<br />แต่เราก็ไม่เคยเมาสักที กินเยอะสุดตอนไปที่นั่งเล่น แต่ก็กินผสม มันก็ไม่เมา จะเอาอะไรมาก<br />เรียกว่าแทบไม่เคยกินเหล้าเลยก็ว่าได้... นับครั้งได้เลยมั้ง หนึ่ง สอง สาม สี่<br />ตอนไปเชียงดาว ธันวาปีที่แล้ว พี่ชะยังถามเลยว่ากินเหล้าได้มั้ย เราก็ตอบอย่างแข็งขัน หนักแน่น และภูมิใจ...ไม่กินค่า<br />พี่ชะก็ถามว่า “ไม่กิน...เลยเหรอ” เราก็ส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”<br />ก็เคยกินแล้วไม่ชอบ<br /><br />ทีนี้เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา ก่อนคลาสจะปิดวันนึง มาร์คกับพวกบราซิลก็ชวนไปดูฮอคกี้ที่บาร์ บอกว่าดูไม่เป็นก็ไม่เป็นไร ไปกันสนุกๆ เลิกเรียนเนี่ยก็ไปเลย</span><br /></span><br /><span style="font-size:130%;">เรากับแซนดี้ เพื่อนสาวชาวเกาหลีปรึกษากันก็เลยตกลงไป เพราะน่าสนุกดี ที่สำคัญคือมาร์เซลโลโฆษณาว่าฮอทวิงร้านนี้อร่อยสุดๆ<br />พอเลิกเรียนหกโมงเย็นปุ๊บ ทั้งครูทั้งนักเรียนหลากหลายวัยก็เดินเรียงกันออกจากโรงเรียนซึ่งอยู่ใจกลางเมือง เลี้ยวซ้ายไปถนน Alberni ใกล้มาก นิดเดียวก็ถึง<br />ใกล้โรงเรียนมาก</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">บาร์นี่เปิดตั้งแต่เที่ยงจนถึงเที่ยงคืน หกโมงเย็นก็มีคนมานั่งรอดูฮอคกี้กันประปรายแล้ว โต๊ะที่เรานั่งก็มีกลุ่มที่เรียนคลาสที่สองด้วยกัน และก็มีพวกเพื่อนของโมฮัมหมัด กับเพื่อนของกีย์<br />โมฮัมหมัดเป็นคนซาอุฯ ส่วนกีย์ เป็นคนบราซิล เป็นโต๊ะที่นานาชาติมาก เพราะ มีหัวหน้าทีมคือมาร์ค อาจารย์หนุ่มวัยสามสิบห้า แต่หน้าตาราวคนอายุยี่สิบเจ็ด ชาวแคเนเดียนแท้ๆ </span><br /><br /><span style="font-size:130%;">ถัดมาเป็นมาร์เซลโล หนุ่มบราซิลร่างท้วมผิวเข้ม หน้าตาเหมือนอายุยี่สิบห้า แต่ปรากฏว่าแก่กว่ามาร์คปีนึง แถมมีลูกตั้งสามคนแล้ว<br />ข้างๆ มาร์เซลโลคือโมฮัมหมัด หนุ่มอาหรับอายุยี่สิบแปด แต่แต่งตัวแนวเหมือนหนุ่มอายุยี่สิบสาม<br />มีแต่คนดูอ่อนกว่าวัยทั้งนั้น<br />นอกนั้นเป็นเพื่อนสาวอีกสองคนของโมฮัมหมัด แต่เป็นสาวบราซิล ส่วนหนุ่มอีกสองคนเป็นหนุ่มบราซิลเหมือนกัน เป็นเพื่อนของกีย์ คนนึงชื่ออะไรไม่รู้</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">อีกคนนึงชื่อกีย์...ชื่อเหมือนกีย์<br />แล้วก็มีแซนดี้ สาวเกาหลี อายุยี่สิบห้า แต่หน้าเหมือนอายุเท่าเรา (แปลว่าสาวอยู่)<br />แล้วก็มีสาวไทย ชื่อเพลิน...แต่เค้าเรียกกัน Supitcha<br />ข้างๆ สาวไทยคนนี้ก็คือ กีย์ ส่วนชื่อเต็มของกีย์ทั้งสองนี่อ่านยากมาก เราเพิ่งอ่านชื่อเค้าได้ในเอ็มนี่แหลt</span><br /><span style="font-size:130%;">และแน่นอนว่ากีย์เป็นคนบราซิล<br />โรงเรียนนี้มันเป็นอะไรมากหรือเปล่ากับคนซาอุ และคนบราซิล...แถมเกาหลีให้อีกหน่อยละกัน</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">สั่งฮอทวิง กับบาร์บีคิววิงมากิน มาร์เซลโลบอกว่าไม่เห็นเผ็ด แต่เมื่อวานมาร์คและกีย์ถึงกับปาดเหงื่อ เพราะ...เผ็ด<br />อร่อยนะ แต่ไม่เห็นเผ็ด คนไทยซะอย่าง ถ้าแค่นี้เผ็ดก็อายเด็กอนุบาล<br />กีย์มองเรากินฮอทวิงชิ้นที่สามแล้วไม่บ่นอะไรก็มองหน้า แล้วบอกว่า...<br />อย่างนี้เบียร์เธอจะไปหมดได้ยังไง...</span><br /><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">เรื่องของเรื่องคือ ตอนแรกมาร์คถามว่ายู ดริงค์ได้หรือเปล่า เราก็บอกว่าได้ แต่ไม่มากนะ<br />แต่พอเห็นเขาสั่งเบียร์มาเป็น tower เราก็เริ่มอึ้ง เพราะ ไม่เคยกินเบียร์<br />นั่งนิ่งคิดอยู่สักแป๊บก็ส่งยิ้มหวานใส่อาจารย์ แล้วก็เผื่อแผ่ไปยังคนข้างๆ บอกว่า<br />I have never tried beer before.<br />กีย์กับมาร์คทำตาโต ถามว่า Really? So, this is your first beer?</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">เราก็พยักหน้า แล้วกีย์อีกคนที่เป็นเพื่อนของกีย์ (ขอเรียกกีย์แก่ กับกีย์เด็ก) ก็หันควับมา...Your first beer in Canada or in your whole life? </span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">In my whole life ค่ะ</span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">มีเสียงฮือฮากันทั้งโต๊ะ ทุกคนก็เลยตื่นเต้นกันใหญ่ กีย์ก็เอื้อมมือมาตบไหล่ แล้วบอกว่า...cool, you will like it.<br />ส่วนมาร์คก็บอกว่า ค่อยๆ กินก็แล้วกัน We don’t mind you getting drunk but I don’t want you to get drunk too fast. เพราะเบียร์มัน can go easy<br />เราก็เลยสงสัยว่า...กินเบียร์ละมันเมาเร็วเหรอ แรงเหรอ...ตายละวา</span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">มาร์คก็ยิ้มบอกว่าไม่เป็นไร พวกเราทุกคนดูอยู่ จะช่วยสังเกตให้เอง ไม่ให้เราเมาเกินไป<br />แล้วก็หันไปบอกกีย์ว่า...เทคแคร์ออฟเฮอร์ ด้วยนะ</span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">เราก็ยิ้มไปเรื่อย บอกว่า เราไม่เมาหรอก ไม่ต้องห่วงน่า<br />ทีนี้พอกีย์ส่งแก้วแรกให้เรา ทุกคนก็ลุ้นว่าเราจะชอบหรือเปล่า...กดดัน<br />อืม...รสชาติ ไม่เลวแฮะ</span><br /><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">ฮอคกี้นี่เป็นกีฬาที่ดูเจ็บตัวชอบกล เคยเรียนตอนมอสี่แล้วเกลียดมาก...ไม้ก็หนัก ลูกก็เจ็บ ต้องใส่ตะกร้อครอบปากเหมือนหมาเลย<br />รู้สึกเหมือนพลาดนิดเดียวนี่เจ็บสาหัส<br />ผู้เล่นก็ต้องใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ หนาๆ ไม่เห็นจะเท่เลย<br />แต่ที่นี่ฮิตกันมาก...ทีมของแวนคูเวอร์คือ Canucks มาตอนแรกสุพิชฌาย์ต้องทำงานพรีเซนต์สัญลักษณ์ทีมคานัคส์อ่ะ<br />จะรู้เรื่องไหมนั่น<br />นัดนี้สำคัญ คานัคส์แข่งกับ Black Hawk ของ Chicago คราวก่อนแข่งที่แวนฯ แต่นัดนี้แข่งที่ชิคาโก้<br />ทุกครั้งจะมีเสียงเฮ เสียงเชียร์ลั่นถนนไปหมด<br />เราดูไม่รู้เรื่องหรอก นั่งคุย นั่งกินฮอทวิง จิบเบียร์</span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมต้องกินแอลกอฮอล์ วงสนทนาจึงครึกครื้น...มันครึกครื้นขึ้นจริงๆ นะ ทั้งที่เราว่าเราก็ไม่เมา คนอื่นก็(ยัง)ไม่เมา แล้วทุกคนก็บอกว่าเราไม่เมา </span><br /><span style="font-size:130%;"><br />กีย์ล่อไปแก้วที่ห้า มาร์เซลโลแก้วที่สี่ เรายังละเลียดยังไม่หมดแก้วเลย หันไปมองเกมส์ฮอกกี้ในจอ นั่นคานักส์ดูจะเสียท่าชิคาโก้เสียแล้วสิ<br /><br />สักแป๊บหันไปเห็นมาร์ค เริ่มแก้วที่สาม หน้าเริ่มแดง เรากับแซนดี้ก็หันมามองหน้ากัน...อาจารย์เปรี้ยวดี<br />มาร์คเริ่มบ่นคานัคส์ที่ทำท่าจะเพลี่ยงพล้ำตลอด...ไม่นานก็เล่าเรื่องแฟนที่เป็นคนญี่ปุ่นให้ฟัง</span><br /></span><br /><span style="font-size:130%;">ฝรั่งที่นี่ส่วนใหญ่เคยชินกับคนญี่ปุ่น คนเกาหลี<br />ส่วนใหญ่อาจารย์ฝรั่งก็มักจะเคยใช้ชีวิตอยู่ที่ญี่ปุ่น ครั้งละหลายๆ ปี...แล้วก็ชอบมีแฟนเป็นญี่ปุ่น<br />มาร์คก็มีแฟนญี่ปุ่น<br />แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องแฟนตัวเองให้ฟัง กีย์เพื่อนกีย์ก็หันมาชวนเรากะแซนดี้คุย คุยกันรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง แต่ก็เข้าใจกันดี หัวเราะกันครึกครื้น<br />สักแป๊บทั้งวงสนทนาก็คุยเรื่องเดียวกัน เริ่มไม่มีใครสนใจฮอคกี้ </span><br /><span style="font-size:130%;"><br />เบียร์เราหมดไปแล้วแก้วนึง ทุกคนเฮ โมฮัมหมัดก็เอาไปเติมให้อีกแก้ว<br />พวกบราซิลหันไปส่งภาษาโปรตุเกสใส่กัน เราก็ไม่ว่าอะไร ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนคุยกะมันรู้เรื่อง</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">กีย์หันมา นี่ช้านแก้วที่สิบแล้วนะ...รีบๆ กินอีกสิ<br />ฮอทวิงกะบาร์บีคิววิงหมดแล้ว...เกมส์ก็จบแล้ว ทุกคนเลยหันมาคอนเซนเทรตกับเบียร์เราเต็มที่<br />พอแก้วที่สองหมด มาร์เซลโลก็ถามว่าจะเอาอีกแก้วมั้ย...กีย์เพื่อนกีย์รีบบอกว่า...จะดีเหรอ ถ้าเพิ่งเคยกิน อย่ากินต่อเลย เดี๋ยวแย่...<br />จริงๆ มันก็ไม่ใช่ธุระของฉันหรอก แต่พูดจริงๆ นะ...เขาว่างั้น เราก็เลย feel guilty นิดหน่อยที่กะจะเริ่มแก้วที่สาม<br />กีย์ก็บอกให้เอาเลยๆ แต่กีย์เพื่อนกีย์ก็ห้าม เถียงกันไปมา โมฮัมหมัดดึงแก้วไปเติมให้ซะงั้น</span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">เราเริ่มแก้วที่สาม แต่ tower เบียร์หมดไปสี่แล้ว<br />ค่อยๆ ละเลียดไป คุยไป อยู่ๆ กีย์เพื่อนกีย์ก็หันมาถามด้วยความสงสัยว่า...Why are you nursing your beer?<br />โอ้...ได้ศัพท์ใหม่ nurse beer...ค่อยๆ ดื่ม ไม่ดื่มให้หมดสักที<br />เราก็งงว่าตกลงจะให้เราดื่มรึเปล่า ไหนบอกว่าไม่ควรดื่มเยอะไง<br /></span><br /><span style="font-size:130%;">เราหันไปหาแซนดี้ สังเกตว่าแซนดี้ยังไม่ได้เติมเบียร์เลยสักครั้ง เลยลองกระซิบถามว่า...นี่แก้วแรกอยู่เลยใช่มั้ย<br />สาวเกาหลียิ้มมีเลศนัย หัวเราะแหะๆ...ใช่ จริงๆ อยากดื่มนะ แต่ว่าดื่มทีไรใจสั่นทุกที เลยต้องดื่มน้อยๆ อย่างนี้ล่ะ<br />เราก็หัวเราะ...เนี่ย ทุกคนโฟกัสแต่ว่าเราไม่เคยกินเบียร์ เลยจ้องแต่จะดูว่าเรากินไปกี่แก้วแล้ว เมารึยัง เชียร์ให้กินอีกๆ ไม่มีใครสังเกตเลยว่าแก้วแรกเธอยังไม่หมด... </span><br /><span style="font-size:130%;"><br />เพื่อนสาวเกาหลีหัวเราะอีกครั้ง พยักหน้าหงึกหงัก...ใช่ๆ เธออย่าไปบอกพวกเค้านะ<br />ไม่บอกหรอก ไม่บอก</span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">เราไม่เมานะ แต่มันรู้สึกกำลังสบาย คุยกับใครก็สนุกไปหมด ฟังบราซิลส่งภาษาโปรตุเกสใส่กันยังอุตส่าห์ไปร่วมแจม<br />ร่วมแจมเพราะบังเอิญฟังออก...บางคำคล้ายภาษาฝรั่งเศส บางคำคล้ายภาษาอิตาเลียน...<br />ไปเจือกเรื่องเค้าว่างั้น<br />กีย์หันมามองหน้าเหวอ รู้ได้ยังไง...กินเบียร์ละเข้าใจปอร์ตุกีสเหรอ เราก็หัวเราะบอกว่า รู้ก็แล้วกัน</span><br /><br /><span style="font-size:130%;">Tower เบียร์อันที่ห้ามาแล้ว ใครคนหนึ่งในโต๊ะก็พูดขึ้นมาว่า...<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"></span><blockquote>ทั้งหมดนี่ของสุพิชฌาย์ </blockquote><br />ทั้งโต๊ะก็เฮ...เราก็อึ้ง เอาละซี อย่ามายุหนูนะ<br />ไม่ทันไร ทุกคนก็ตะโกนประสานเสียงขึ้นพร้อมกันลั่นร้าน...โต๊ะอื่นคงรำคาญ<br /><br /><blockquote>Supitcha…Supitcha…Supitcha<br />Take it…go on!<br /></blockquote><br /><span style="font-size:130%;">ไ ได้ข่าวว่าตัวตั้งตัวตีคนพูดคนแรก...คือมาร์ค แล้วมีไอ้กีย์สนับสนุน<br />ถ้าคิดว่าสุพิชฌาย์บ้ายุ ก็คงคิดผิด ก็แหงล่ะ ตั้ง tower คงไม่คิดว่าเราจะกินหมดหรอก…<br />เราก็เลยใช้วิธีแบบเพลินๆ ก็คือยิ้มเรี่ยราด ละก็หัวเราะเก้อๆ หันไปมองแซนดี้แบบ...บอกแล้ว เราโดนคนเดียว<br /><br />แล้วอาจารย์คนดีก็บอกว่า...ถ้าสุพิชฌาย์กินเบียร์ได้ทั้งหมดนี่ จะเลี้ยง student ทั้งหมดเลย…(หมายความว่า เพื่อนของกีย์ที่ไม่ใช่นักเรียนมาร์คไม่เกี่ยว)</span><br /></span><br /><span style="font-size:130%;">กีย์บราซิลตัวดีก็เลยรีบสวน ทำอย่างกับแย่งประมูลสินค้า </span><br /><span style="font-size:130%;"><br /></span><span style="font-size:130%;"></span><blockquote>If she can finish all of the tower, I’ll pay for everyone…everyone really!<br /></blockquote>เพลินก็หันควับไปที่บราซิลตัวดีทันที...จะบ้าหรือไงฟะ<br /><br /><span style="font-size:130%;">ทุกคนเฮ ส่งเสียง สุพิชฌาย์ สุพิชฌาย์</span><br /></span><br /><br /><span style="font-size:130%;">เราตาเขียวหันไปตีคนพูด (ตีกีย์ ไม่กล้าตีมาร์ค) เจ้าคนถูกตีก็เลยยิ่งนึกสนุก<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"></span><blockquote>Actually I will pay for everyone in the bar!<br /></blockquote><br /><span style="font-size:130%;"></span><span style="font-size:130%;">คราวนี้ไม่แค่เหวอ เราอ้าปากค้าง...<br /></span><br /><span style="font-size:130%;">ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ทั้งโต๊ะร้องเฮ โต๊ะอื่นในร้านก็เฮด้วย... </span><br /><span style="font-size:130%;"><br /><em>เหลือบมองน้ำสีเหลืองใสในเหยือกแก้วใสทรงสูงยังปริ่มเต็มขอบ...มองไปที่แก้วใครก็เห็นแต่น้ำสีเหลือง...เหลือง...และเหลือง</em></span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;">สุดท้ายก็ไม่มีใครแกล้งเราจริงหรอก ฮ่าๆ </span><br /><span style="font-size:130%;"><br />กีย์บอกว่าเดี๋ยวจัดการได้เองแหละ ส่วนกีย์เพื่อนกีย์ก็ไม่ยอมให้เรากินมากกว่านี้<br /><br />มาร์คบอกว่า เรากินสามแก้ว ระดับความครึ้ม ครื้นเครงก็เท่าๆ กับคนอื่นที่กินหกเจ็ดแก้ว<br />ดังนั้น เรากินเท่านี้กำลังดีสำหรับคนเริ่มกิน เพราะถ้ากินปริมาณเท่ากัน เราเมาแน่<br /><br />ส่วนกีย์แก้วที่สิบสี่ สิบห้า เริ่มเมาจริงจัง<br />โมฮัมหมัด มาร์เซลโล กีย์เพื่อนกีย์ และเพื่อนๆ คนอื่น แค่มึนๆ<br /><br />ที่แน่ๆ แซนดี้ไม่มีอาการใดเลย</span><br /></span><br /><span style="font-size:130%;">เออ...เบียร์นี่ก็อร่อยดีแฮะ ยิ่งได้คุยครึกครื้นกับเพื่อนยิ่งสนุก แต่ก็ยังแปลกใจอยู่ดีว่า เราไม่เมาสักหน่อย แต่ทำไมมันรู้สึกครื้นเครง </span><br /><span style="font-size:130%;"><br />ไม่เมาจริงๆ เพราะยังไปกิน hot chocolate ต่อที่ Tim Hortons สุดเลิฟกับแซนดี้อยู่เลย<br /><br />แล้วก็ยังไปนั่งแย่งเฟรนช์ฟรายโมฮัมหมัดกะมาร์เซลโลที่แมคโดนัลด์ได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร<br /><br />เดินกลับบ้านได้อย่างไม่มีปัญหา ไม่พูดจาเพ้อเจ้อ<br /><br />บอกแล้วว่าไม่เมา...ไม่เคยเมา อยากเมาจริงๆ ว่ามันจะเป็นยังไง<br />แต่คงไม่อยากเมาเบียร์หรอก เดี๋ยวอ้วน...</span><br /></span><br /><br /><span style="font-size:130%;"></span>Ploennettahttp://www.blogger.com/profile/07239014033235899870noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6888259710502270512.post-83476330465457972112009-05-04T01:28:00.000-07:002009-05-04T02:06:38.408-07:00Mercy Killing : การุณยฆาต / เมื่อเพลินต้อง debate<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhntAW6Ih6eSvbnUd5k0Iv_TiY7DppN3UaUzjPm8VFDNAfSXfGV6gfc4PTmNs3hkRI0aA34lERCyomy6UsVHH9D7svu6yeBYDmyaAfM6hJDhCotHq-kXNmQ7H5POdRt2vaaHSwISMkkS-ft/s1600-h/Fashion+Shoot+36.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5331887450913192114" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 213px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhntAW6Ih6eSvbnUd5k0Iv_TiY7DppN3UaUzjPm8VFDNAfSXfGV6gfc4PTmNs3hkRI0aA34lERCyomy6UsVHH9D7svu6yeBYDmyaAfM6hJDhCotHq-kXNmQ7H5POdRt2vaaHSwISMkkS-ft/s320/Fashion+Shoot+36.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div align="left"></div><br /><br /><div align="left"></div><br /><br /><div align="left">ในคลาสเรียนวันศุกร์ที่ผ่านมา คลาสที่สองต้องสอบ speaking เป็นการสอบจากสำนักงานใหญ่ในโตรอนโต เพื่อวัดว่าโรงเรียนที่สาขาแวนคูเวอร์นี้จัดระดับนักเรียนได้เหมาะสมกับ level หรือไม่</div><br /><br /><div align="left"><br />นักเรียนรู้ล่วงหน้าหนึ่งวัน เตรียมตัวไม่ได้อยู่ดี เพราะครูเองก็ยังไม่รู้ว่าจะสอบยังไง รู้แต่ว่าต้องมี partner </div><br /><br /><div align="left"><br />เราก็มาแบบชิลๆ เพราะใจลอยไปถึงร้าน Lush ที่ขายมาส์คสดตรง Robson street นั่งคิดว่าจะซื้ออะไรดี ระหว่างมาส์ค Garlic หรือมาส์ค chocolate ดี</div><br /><br /><div align="left"><br />So I had no idea what kind of question I would be asked.</div><br /><br /><div align="left"><br />เราได้เป็นคู่ที่สอง จับคู่กับโมฮัมหมัด คนซาอุฯ<br />โรงเรียนนี้มีแต่คนซาอุฯ คนบราซิล และก็คนเกาหลีเป็นส่วนใหญ่<br />คลาสที่สองของเรา คนบราซิลก็ล่อไปสาม คนซาอุอีกสาม<br />Marc อาจารย์น่ารักมาก บอกว่าอย่าตื่นเต้น I know you can do it.<br />มีคำถามสามข้อ ให้เลือกว่าจะเอา number 1, 2 or 3 โมฮัมหมัดก็บอกให้สุพิชฌาย์เป็นคนเลือก...ให้เกียรติสตรี</div><br /><br /><div align="left"><br />Very kind of you โมฮัมหมัด</div><br /><br /><div align="left"><br />ได้หัวข้อห่วยอย่าโทษสุภาพสตรีคนนี้ละกันนะคะ</div><br /><br /><div align="left"><br />เราก็เลยเลือกข้อสาม ด้วยเหตุผลกลใดก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันน่าจะดี </div><br /><br /><div align="left"><br />มาร์คยิ้ม...ยิ้มแบบไม่น่าไว้ใจ เราเลยร้องไปว่า<br />“Oh no that smile, we’ve got aa tough one, right?”<br />มาร์คก็เลยหัวเราะ บอกว่า ไม่ยาก แต่ก็ไม่ง่าย จากนั้นเขาก็พ่นหัวข้อออกมาเป็นชุด มีศัพท์ที่เราฟังไม่ออกเต็มไปหมด เข้าใจแต่ท่อนสุดท้าย Do you agree with that or not ?</div><br /><br /><div align="left"><br />เอาละสิ อะไรวะ มัน technical term นี่นา<br />เราก็เลยขอให้มาร์ค repeat the question จากนั้นก็ยังไม่เข้าใจ มาร์คก็เลย give an example ว่าถ้ามีคนป่วยมากๆ แล้วเจ้าตัวขอถอดเครื่องช่วยหายใจ จะได้ตายอย่างสงบๆ<br />BINGO</div><br /><br /><div align="left"><br />เข้าใจแล้ว เราก็เลยถามด้วยความตื่นเต้นทันที<br />“Is that Mercy Killing?”<br />มาร์คดีดนิ้วเป๊าะ... “Yes, you are absolutely right. I accept that word… Mercy Killing”</div><br /><br /><div align="left"><br />เสร็จเพลิน...Mercy Killing หรือ การุณยฆาต หัวข้อถนัดเลย การุณยฆาต คือ การทำให้คนตายโดยเจตนา แต่ด้วยวิธีการที่ไม่รุนแรงหรือด้วยวิธีการที่ทำให้ตายอย่างสะดวก ไม่เจ็บปวด ไม่ทรมาน </div><br /><br /><div align="left"><br />Mercy Killing คือการงดเว้นการช่วยเหลือหรือรักษาบุคคล โดยปล่อยให้ตายไปเองอย่างสงบ<br />ทั้งนี้ เพื่อระงับความเจ็บปวดอย่างสาหัสของบุคคลนั้น หรือในกรณีที่บุคคลนั้นป่วยเป็นโรคอันไร้หนทางเยียวยา ทั้งนี้รวมถึงสัตว์ด้วย<br />มีหลายวิธี ทั้งถอดปลั๊กเครื่องช่วยหายใจ ฉีดยา ดมยา อะไรก็ตามแต่<br />ยิ่งเคยเรียนกับอาจารย์สมภาร...ไอ้วิชาที่นั่งตั้งใจเรียน (ด้วยความชอบ) สุดชีวิตแต่กลับได้รับประทานบีบวกมาแทน<br /><br />เราแอบดีใจ ดีกว่าได้หัวข้อประเภท Do you like Vancouver…or something like that. มันไม่มีอะไรให้พูด<br />มาร์คบอกว่าเราสองคนต้องดิสคัสกัน คนหนึ่งเป็น pro อีกคนเป็น con แต่อย่าเอาแต่จ้องจะ interrupt หรือแย้งอีกฝ่ายจนเกินไป </div><div align="left"><br />โมฮัมหมัดก็ดีจริง...บอกว่า You choose and I’ll take the other.<br />จริงๆ คิดเหตุผลออกมากมายที่จะเป็น pro คือ agree แต่ท้ายที่สุดเราก็เลือกที่จะเป็นฝ่ายแย้ง ไม่เห็นด้วย โดยเลือกจากสามัญสำนึกล้วนๆ </div><div align="left"><br />สำนึกที่บอกว่าเราไม่มีสิทธิ์คร่าชีวิตใคร แม้แต่ชีวิตตัวเอง<br />เราก็เลยเปิดคอนเวอร์ด้วยการบอกว่า เรา disagree โดยให้เหตุผลว่า<br /><br /></div><em><br /><br /><blockquote><em><strong><span style="font-size:130%;">อย่างแรกคือเราเป็นชาวพุทธ และชาวพุทธนี่จะเชื่อเรื่องคุณค่าของชีวิต<br />และการมีชีวิต เวียนว่ายตายเกิด เป็นเรื่องของ กรรม หรือ<br />Karma<br /><br />และเราไม่มีสิทธิ์ที่จะดับชีวิตของใคร<br />ไม่ว่าจะด้วยเจตนาที่ดีแค่ไหนก็ตาม<br /><br /></span></strong></em></blockquote><br /><br /><div align="left"></em></div>โมฮัมหมัดก็เลยยกตัวอย่างคนที่ป่วยปางตาย สมองตาย ไม่รับรู้ ไม่สามารถทำอะไรได้ การที่ครอบครัวของผู้ป่วยยื้อไว้ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร<br /><br /><div align="left"><br />หรือบางทีเป็นความจำนงของผู้ป่วย เช่น ผู้ป่วยที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ไม่มีทางหาย ร่างกายหมดสภาพ ได้แต่นอนรอความตาย</div><br /><br /><div align="left"><br /></div><br /><br /><blockquote><span style="font-size:130%;"><em><strong>เขายินดีจะจากไปเสียตอนนี้ ดีกว่าอยู่อย่างทรมาน หรือเป็นภาระให้กับ<br />“คนรอบข้าง”<br /><br />เขามองไม่เห็นแสงสว่างใดๆ ในการมีชีวิตอยู่ อยู่ไปก็ไร้ค่า อยู่ไปก็สิ้นหวัง<br />ชีวิตของเรา เราเลือกจบมันเองได้ไม่ใช่หรือ</strong></em><br /></span></blockquote><br /><br /><div align="left"><br />ต้องโทษโมฮัมหมัดที่เสียงช่างอ่อนนุ่ม ทุ้ม ฟังแล้วเราก็คล้อยตาม คือจริงๆ มันเป็นพอยท์ที่เราคิดไว้อยู่แล้วตอนอย่างจะเป็นโปร ก็เลยไม่รู้จะค้านอะไร<br />ตัวแต่คิดตาม...อินมาก เลยรู้สึกพอยท์ที่ตัวเองนำมาค้านมันดูไม่มีน้ำหนัก<br /><br /><br /><blockquote><strong><em>ไม่คิดหรือว่าชีวิตเราถูกกำหนดมาแล้วว่าจะต้องเป็นมา และเป็นไปอย่างไร...</em></strong></blockquote></div><br /><br /><div align="left"></div><br /><br /><div align="left">(เราใช้คำว่า our life has been already destined. ใช้โดยที่ไม่เคยใช้มาก่อน หวั่นๆ อยู่เหมือนกัน)<br /></div><br /><br /><div align="left"></div><br /><br /><blockquote><strong><em>มันจะไม่ดีกว่าหรือที่จะใช้ชีวิตไปจนสุดปลายทางของมัน จนจบสิ้นกระบวนการแห่งชีวิต<br />ให้รู้ชีวิตอย่างที่มันเป็น แม้ว่ามันจะเลวร้าย เจ็บปวด<br />ทุกข์ทนสักเพียงใด<br /><br />การเลือกจบชีวิตตัวเอง ให้คนอื่นทำให้ หรือตัดสินใจดับชีวิตคนอื่นเพราะกลัวเขาทรมาน<br />ก็คือการยอมพ่ายแพ้...แพ้อย่างที่ไม่คิดจะลุกขึ้นสู้อีก<br /><br />อ่อนแอ...ขี้ขลาด<br /></em></strong></blockquote><br /><br /><div align="left"><strong><em><br /></em></strong>เราดูไม่วิชาการเท่าโมฮัมหมัดเลย ยิ่งพูดๆ เรายิ่งรู้สึกว่า ทำไมเราออกแนว spiritual ขึ้นเรื่อยๆ<br />ขณะที่อาหรับคนนี้ก็แสนจะ academic พูดถึงเรื่องการบริจาคอวัยวะ<br /><br />อวัยวะของผู้ป่วยที่รู้ว่าไม่รอดแน่ สามารถเป็นประโยชน์ให้กับผู้ป่วยอื่นที่ต้องการอวัยวะ เป็นการช่วยชีวิตคนอื่น ได้บุญ<br />อีกทั้งยังเป็นประโยชน์ต่อวงการแพทย์ วงการวิทยาศาสตร์ ถ้าอวัยวะนั้นสามารถนำไปใช้ในการทดลอง อาจจะได้การคิดค้นวิธีการรักษาใหม่ๆ<br /><br />อึ้ง...เพลินอึ้ง พอยท์โคตรดี เห็นด้วยสุดใจ </div><br /><br /><div align="left"><br />มาถึงตอนนี้ไอ้หนุ่มซาอุเริ่มพูดอะไรไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่อง พูดรัวยาวเป็นพรืด เงี่ยหูฟังแทบตายก็ไม่เข้าใจ ไอ้เสียงนุ่มทุ้มเมื่อกี้กลายเป็นเหมือนเสียงสวดมนต์<br />เอาไงดีละทีนี้<br />เราก็ยิ้มหวานสู้ </div><br /><br /><div align="left"><br />You really make a good point. I like that. However, I’m thinking of some patients who are still conscious.</div><br /><br /><div align="left"><br />เห็นด้วยน้า แต่ถ้าคิดถึงคนป่วยที่ยังมีสติดีอยู่ ถึงแม้รู้ว่าจะต้องตาย ก็ยังสามารถใช้ความรู้ ความคิด ใช้สมองคิดอะไรให้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นได้<br />(ตอนนี้พูดมั่วมาก เพราะกำลังคิดถึงคาริล ยิบราล พยายามจะโยง แต่ไม่กล้า ไม่มั่นใจว่าจำถูกหรือเปล่า)<br />คือพยายามจะสื่อว่า พวกเขาสามารถใช้เวลาช่วงสุดท้ายของชีวิตในการคิดใคร่ครวญสิ่งที่มีประโยชน์ให้กับตัวเองได้</div><br /><br /><div align="left"><br />เคยได้ยินว่าคาริล ยิบราล เขาก็บอกว่าการที่ได้นอนนิ่งๆ เฉยๆ เพราะป่วยนี่เป็นโชคดี ทำให้เขาได้คิดไตร่ตรองอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้เข้าใจโลก เข้าใจชีวิต<br />กลายเป็นปรัชญาเมธีคนหนึ่ง<br />ปัญหาคือ...เราจำไม่ได้ว่าเรื่องมันเป็นอย่างนี้จริงหรือเปล่า<br />คนๆ นั้นคือคาริล ยิบราลหรือเปล่า หรือเป็นใครที่ชื่อใกล้ๆ กันหรือเปล่า<br />จะ refer ถึงเขาก็กระไร เดี๋ยวหน้าแตก</div><br /><br /><div align="left"><br /><br />เราก็พยายามจะสื่อว่า </div><br /><br /><div align="left"></div><br /><br /><div align="left"></div><br /><br /><blockquote><br /><div align="left"><strong><em>เราสามารถ do the best you can and make the most of<br />it even you’re going to die. You die with dignity not like someone who gives up<br />easily.</em></strong></div><br /><div align="left"></div></blockquote><br /><br /><div align="left"><br />เหมือนกลอนมั้ย<br />แต่เราก็พูดไม่ได้อย่างนี้ทีเดียวหรอกนะ จบพอยท์ห้วนๆ ยิ้มสู้อย่างเดียว<br />เจ็ดนาทีพอดิบพอดี หมดเวลา<br /><br />มาร์คชอบมาก... </div><div align="left"><br />บอกว่าคุยกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ และ รู้ได้ว่าเธอคิดตามไปด้วยตอนโมฮัมหมัดพูด ไม่ได้สักแต่จะพูดเรื่องของตัวเอง<br />ชอบที่เราเปิดเรื่องด้วยการอ้างอิงศาสนา และโอนอ่อนไปตามการสนทนา ไม่ too aggressive<br /><br />ว้าว จริงเหรอ ดีใจจัง<br />คะแนนออกมาโอเคเลย ไม่ได้อยากโม้ แต่ได้มากกว่าโมฮัมหมัดหลายคะแนน ทั้งที่โมฮัมหมัดพูดเยอะกว่า พูดน่าเชื่อถือกว่ามาก<br />มาร์คบอกว่าเรา fluency กว่า…<br />บอกตรงๆ ว่า แปลกใจแต่ก็...ดีใจจัง<br /><br /><strong>เราชอบหัวข้อนี้นะ Mercy Killing</strong></div><br /><br /><div align="center"><br />ถ้าถามแบบไม่ต้องคิดว่าจะไปสอบ จะไปดีเบทกะใคร ถึงเราจะเชื่อว่า ทำด้วยเจตนาที่ดี มันก็ไม่เป็นไรก็จริง<br />แต่เอาเข้าจริง มันก็เป็นการปลิดชีวิตไม่ใช่หรือ </div><div align="center"><br />ไม่ว่าสมองจะตาย หรือโรคที่เป็นอยู่จะร้ายแค่ไหน แต่ once เราทำอะไรสักอย่างให้เขาต้องตาย…เราก็ฆ่าเขาอยู่ดีหรือเปล่า<br />ถึงสมองจะตาย แต่เขายังหายใจ...การที่เรา “หยุดลมหายใจ” ของเขา เราก็เป็นคนทำให้ชีวิตเขาจบลงอยู่ดี</div><div align="center"><br /></div><div align="center"><br />เจตนาดี ผลกรรมอาจไม่แรงเท่าเจตนาชั่ว<br />แต่เราเปลี่ยนคำได้ด้วยหรือ</div><div align="center"><br /></div><div align="center"><br />ชื่อมันก็บอก...การุณยฆาต...Mercy Killing</div><div align="center"><br /></div><div align="center">Mercy แต่ก็ kill<br />ต่อให้การุณย์ แต่ ฆาต ก็คือ “ฆ่า” อยู่ดีไม่ใช่หรือ</div>Ploennettahttp://www.blogger.com/profile/07239014033235899870noreply@blogger.com21